Botsing tussen westers denken en mijn pad – Zanzibar

For English, please use the menu to translate this page. Hoe vaak heb jij het gevoel gehad dat je niet past in de snelheid en verwachtingen van de westerse wereld? Acht jaar geleden voelde ik dat voor het eerst, op een plek die mij sinsdien niet meer heeft losgelaten: Zanzibar. Een plek die mij triggert om anders tegen het leven - mijn leven - aan te kijken. hoe verhoud ik mij tot de botsing tussen mijn westerse denkpatronen en de intuïtieve, ontspannen manier van leven hier?

Blik verbreden

Als je je blik verruimt, een andere manier van leven ziet - maar vooral ervaart (!) - dan neem je die ervaring mee. Het is geen vlucht uit de werkelijkheid of een geromantiseerd beeld van een ander leven. Het is nieuwe kennis, mentaal én fysiek: je lichaam voelt en slaat het op.

Vastgeroest westers ritme

In Nederland gaat alles als een trein. Efficiënte tijdsindeling, volle agenda's, alle moeder-dochter-vriendin-werknemer-burger-rollen blijven vervullen. Er is altijd wel iets dat 'nog even moet' en stilstaan voelt als tijdverspilling. Dat verdwijnt voor mij hier. Simpelweg omdat er hier niks gepland wordt en je eigenlijk nergens op kan bouwen. Controle heeft geen schijn van kans en dat maakt dat je geconfronteerd wordt met stilte, onrust in je lijf en allerlei gedachten die normaal in Nederland opkomen over wat 'zou moeten'. Maar ook: dat fijne gevoel in je lijf en hoofd als er ruimte is om te voelen wat je eigenlijk écht wil. Omdat je hoofd niet door allemaal nonsens in beslag wordt genomen. Zoals velen het wel kennen op vakantie, wordt je op afstand pijnlijk bewust hoe je in het westerse ritme vastgeroest zit.

Gezien mijn burn-out ervaring in 2020 weet ik dat ik mijn lichaamssignalen serieus moet nemen en de westerse snelle wereld niet leidt tot de persoon die ik wil zijn. weet ik dat ik lichaamssignalen niet moet negeren en daarom neem ik de rust die ik in mijn lijf voel op het eiland serieus en stel ik mijzelf steeds weer de vraag: hoe integreer ik dit gevoel in mijn leven, ook in een wereld die zo anders aanvoelt?

Terug op mijn geliefde eiland

Ik ben inmiddels weer ruim een maand op Zanzibar, het eiland waar ik nu voor de vijfde keer naar terugkeer. Ik begin weer aardig te wennen aan het tempo en de leefstijl hier – en ik geniet er enorm van! Mensen die mij kennen, weten dat Zanzibar de afgelopen acht jaar steeds opnieuw op mijn pad komt en een plek in mijn hart (en systeem) heeft veroverd. Zelf geloof ik dat dit met een reden gebeurt, ook al weet ik nog niet precies welke dat is.

Vijf maanden geleden was ik hier ook, voor twee maanden. Ik voelde me thuis, creatief en comfortabel en wilde eigenlijk nog niet weg. Er kwamen kansen voorbij om een stuk grond te kopen – als investering, maar ook als tweede thuis. Toch wilde ik geen overhaaste beslissingen nemen. Ik besloot terug te gaan naar Nederland, daar opnieuw te aarden en daarna weer naar Zanzibar te komen om te ervaren wat ik écht voel.

Leven als een ervaring, niet als een doel

Mijn doel? Dat is niet zo concreet in woorden te vatten. Eigenlijk draait het puur om ‘ervaren’: wat dient zich aan, en hoe voel ik me als ik hier ‘gewoon’ aan het werk ben op dit paradijselijke eiland? Dat idee – leven als een ervaring – heb ik van Zanzibar geleerd. Voelen wat het leven je geeft, bewegen op basis van wat klopt, in plaats van proberen alles te controleren. Mijn hoofd wil natuurlijk wél grip, wil weten waar ik naartoe ga. Maar de realiteit is dat het leven geen vaste controle of zekerheid biedt.

Hoe ga jij om met het niet-weten in jouw leven? Kun je ruimte maken voor ervaring zonder meteen een doel of uitkomst te hoeven bepalen?

Leren omgaan met het 'niet-weten'

Drie maanden op een eiland zitten zonder een concreet plan voelt dan als een strijd met dat idee. Want ‘je moet toch een doel hebben?’, ‘hard werken voor wat je wil?’, ‘je toekomst plannen?’ Maar voor mij werkt dat anders. Ik geloof dat bepaalde mensen, ervaringen en gebeurtenissen op mijn pad komen omdat ik ervan mag leren. En dat zij mij, stap voor stap, dichter brengen bij wie ik werkelijk ben.

Mijn hoofd vindt dit maar ingewikkeld. Het wil weten waar het aan toe is. Het ‘niet weten’ voelt soms ongemakkelijk, maar het opent me ook voor wat er kán ontstaan, zonder vast te zitten in concepten. Ik probeer mee te bewegen met de stroom van het leven, in plaats van met de stroom van de ‘zou-moetens’. Dat lukt de ene dag beter dan de andere, maar ik zet me ervoor in om zo in het leven te staan – want ik weet dat dat de enige manier is hoe ik mijn leven waardevol kan leven. Wordt vervolgd :)

Herken je deze botsing tussen westerse verwachtingen en je eigen pad? Heb jij ooit een plek gehad die je steeds weer roept? Wat heeft het je gebracht? Laat het me weten in een reactie of deel je gedachten met mij via een bericht!

---

Hoe geef jij ruimte aan wat écht belangrijk voor je is, zonder verstrikt te raken in verwachtingen? Naast mijn eigen zoektocht begeleid ik anderen in dit proces - of je nu vastloopt, richting zoekt of wilt leren omgaan met het ‘niet-weten’. Neem een kijkje op mijn website of plan een kennismakingsgesprek.

---